Helaas: de Can Vieser die we aan de lijn kregen bleek de Engelse taal niet bijster te beheersen en Luis was net niet in de studio om in te springen als vertaler, dus werd het jammer genoeg een vrij oppervlakkig interview. Wat we begrepen: het Centro Social Autogestionado Can Vies (spreek uit: kan bie-ës) startte in 1997 en fungeerde als vergader- en conferentieruimte en als centrum voor gezinsplanning en vrouwendingers. Er was ook een café, en er woonden mensen. Can Vies en nog meer huizen in de buurt moesten afgebroken worden om een helling aan te leggen middels dewelke ook rolstoelen een nog aan te leggen hoger gelegen park zouden kunnen bereiken. Bijna niemand in de buurt had trek in deze plannen. Het hoofdgebouw van Can Vies is intussen afgebroken, en het bijgebouw zit vol gaten, maar dat kan heel misschien nog hersteld worden. De voormalige Can Vies-bewoners en buurtgenoten zijn nu samen bezig (vastberaden collectief arbeidzame geluiden op de achtergrond) met de aanleg van een plein met tuin als gedenkteken voor Can Vies, en als samen-plek waar weer vergaderd en geconfereerd kan worden. Moest u trek hebben om te gaan meehelpen: kinderanimatie en volkskeuken zijn voorzien. Er zijn geen onderhandelingen meer met de overheid, de mensen doen het gewoon helemaal zelf, met hun eigen architecten, en met financiële steun van sympathisanten. De politie komt nog weleens kijken, maar laat betijen. Rellen zijn er al dagen niet meer geweest.
Podcast: Play in new window | Download
Subscribe: Apple Podcasts | Android | RSS