de handpop van Vincent Bolloré (Foto: Sheep, creative commons, via wikipedia)
In April 2022 mogen de Fransen een president kiezen. Het gaat om een strijd onder extreem rechts waarbij zelfs gematigde kandidaten niet aan de bak zullen komen. Achtergrond door Freddy De Pauw van Uitpers
Verwacht kan worden dat huidig president Emmanuel Macron de tweede ronde haalt. Macron positioneerde zich als ‘noch links noch rechts’, is levensbeschouwelijk eerder liberaal maar heeft een economisch-reactionaire agenda met als speerpunten de verdere afbouw van publieke dienstverlening, pensioenen en werkloosheidsuitkeringen, en de afschaffing van vermogensbelastingen. Een alternatief moet niet verwacht worden van de tweede kandidaat.
Ironisch genoeg positioneert Marine Le Pen van het extreemrechtse ‘Rassemblement National’ (ex Front National) zich economisch links om stemmen van de werkende klasse binnen te halen. Als het op migratie en maatschappelijke ordening aankomt, is de agenda nog altijd extreem rechts. Toch wordt Le Pen langs rechts voorbijgestoken door de fascistische Eric Zemmour, die zich als redder van de Franse identiteit opwerpt. Zemmour, een veroordeeld racist, moet niks weten holebi- en vrouwenrechten, schurkt ondanks zijn Arabisch-Joodse afkomst aan tegen het anti-judaisme, en is economisch even reactionair als Macron.
Behalve aan zijn polemisch talent dankt Zemmour zijn populariteit aan de steun van de extreemrechtse Vincent Bolloré, een miljardair die rijk geworden is met infrastructuurprojecten en vanaf het begin van de eeuw een mediumimperium heeft opgebouwd. Bolloré stelt propagandazender C-News en radiozender Europe 1 ter beschikking aan Zemmour.
Freddy De Pauw: “Bolloré gebruikt de media niet (alleen) om geld te verdienen maar vooral om zijn eigen reactionaire visie door te drukken. Zemmour is er met de hulp van de media in geslaagd de agenda helemaal op immigratie en ‘veiligheid’ te richten, alhoewel de cijfers aantonen dat er geen veiligheidsprobleem is.”
Mede door zijn succes is traditioneel rechts verder geradicaliseerd. De Pauw: “Bij de eerste ronde van de voorverkiezingen bij de traditioneel rechtse ‘Les Répubicains’ kwam Eric Ciotti als overwinnaar uit de bus, een man met hetzelfde verhaal als Zemmour. Bij het Rassemblement National zie je hetzelfde verschijnsel met Marion Maréchal, de nicht van Marine Le Pen, die ook meer op de lijn van Zemmour zit. Er is dus een duidelijke verschuiving van rechts naar extreemrechts bij Les Répubicains, die vijf jaar geleden al ingezet was met de ‘Manif Pour Tous‘ betogingen van de Franse antirepublikeinse onderstroom tegen holebirechten. Daar is Marine Le Pen niet in meegestapt, maar Valérie Pécresse, de huidige presidentskandidate van Les Répubicains, wél.”
Ondertussen rijdt de linkerzijde zichzelf in de vernieling met niet minder dan acht kandidaten, van wie geen enkele een kans maakt om de tweede ronde te halen. Freddy De Pauw:“Hidalgo, de PS-kandidate, stelde voor om een voorverkiezing te houden onder de linkse kandidaten, maar dat werd direct afgewezen door de anderen, die allemaal hun eigen percenten willen tellen. Als de verdeeldheid blijft, zal links zwaar verzwakt uit de parlementsverkiezingen komen. Het is opvallend dat linkse en sociale thema’s gewoon niet in de media aan bod komen. De gezondheidszorg, infrastructuur en de andere openbare diensten in Frankrijk zitten in een crisis, en toch komen die thema’s niet in de media.”
“De groenen hebben het bij lokale verkiezingen heel goed gedaan en besturen nu verschillende steden, maar dat vertaalt zich niet in stemmen voor de presidentsverkiezingen. De groene kandidaat, Jadot, is niet echt links, want stelt de regels van het neo-liberalisme niet fundamenteel in vraag. Er is ook verdeeldheid onder de groenen, met vijf presidentskandidaten bij de voorverkiezingen. De afkeer van de groene achterban en links in het algemeen tegen Macron is hevig.“
Podcast: Play in new window | Download
Subscribe: Apple Podcasts | Android | RSS