Redactie Radio Centraal Rotating Header Image

60 Jaar Israel

Share

Samen met Lucas Catherine overlopen we geschiedenis en mythes vanaf 2000 voor christus tot de vernietiging van de palestijnse samenleving in 1948.  En we sluiten af met de invloed in de belgische politiek (geval Van Quickenborne en andere) en de andere pennevruchten van Catherine.
Luister vooraleer u nog eens Israelische avocados of appelsienen gaat kopen.

More...
Scroll naar het einde om te herbeluisteren. (Herbeluister ook onze uitzending met rabijn Weiss uit New york en L. Catherine over joden en anti-zionisme).

Een uitgebreide samenvatting van het interview met Lucas Cahtherine:

Deel 1: van de oudheid tot de 19e eeuw:

De joodse geschiedschrijving  begint bij de legende van Abraham, Isaak en Jakob,  en is rond 2000 voor christus (vc) gesitueerd. Het oud testament is 500/600 jaar voor christus geschreven. De verhalen slaan op het verder verleden, maar de geschiedschrijving  is dus geen 4000 jaar oud maar “slechts” 2500 jaar.  De teller van de joodse kalender staat boven de 4000, maar werd bijna 2000 jaar later gestart.
Eerder dan te focussen op de geschiedkundige (on)juistheid uit de legendes van het oud testament is het belangrijk om op te merken dat het oud testament een religieus boek is dat niet geschreven werd met als doel een joodse staat op te richten. Het doel was een boek te schrijven met stichtende religieuze verhalen, zoals in alle godsdiensten. Als men op basis hiervan een staat probeert te verantwoorden, dan doet men eigenlijk hetzelfde als Khomeini die Koran gebruikte voor het Iran. Veel “boeh” en” bah” als het over Iran gaat en “geweldig” voor Israel, terwijl het hetzelfde is dat ze doen.
Tussen 1000 een 580 vc hebben twee joodse staten bestaan. De relevantie hiervan voor de huidige joodse staat is echter beperkt. Het historische Judea was gesitueerd op wat nu de westelijke jordaanover is, één van de stukjes Palestina die geen deel uitmaken van Israel. Waar nu Tel Aviv of Haifa liggen zaten de Feniciers en lag geen Joodse staat. Verder waren er nog andere bevolkingsgroepen in huidig Palestina/Israel, bijvoorbeeld de Filistijnen, waar het woord “Palestijn” van afgeleid is. Het onderscheid tussen de verschillende bevolkingsgroepen is trouwens nogal subtiel. Ze spraken bijvoorbeeld verschillende dialekten van eenzelfde taal,  eerder dan echt verschillende talen. Het is bijgevolg soms moeilijk om te uit te maken van welke groep een bepaalde tekst afkomstig is. Ook de religieus waren ze  sterk verwant. Het monoteisme is waarschijnlijk onstaan in, of geevolueerd uit, het oude Egypte waar ze ook al de zon als oppergod hadden.
Na de verovering door Babylon zouden de joden als slaven gedeporteerd zijn naar Babylon (Irak) en later weer bevrijd door de Pers (Iranier) Sirus de grote. In werkelijkheid werden geen volledige bevolkinsgroepen gedeporteerd, alleen de elite. Maar de bijbelse verhalen zijn wel geschreven door die elite die terugkwam uit ballingschap. Het merdendeel van de (joodse) bevolking bleef gewoon ter plekke, paste zich aan en schakelde bijvoorbeeld over van taal (van Hebreeuws op Aramees en later Arabisch) en godsdienst. Dit is te vergelijken met onze bevolking die Keltisch was en nog altijd grotendeels bestaat uit afstammelingen van vergermaanste Kelten.
In de 2e eeuw (135n.c.) zijn de joden verdreven door de Romeinen. Het is niet helemaal duidelijk of al de joden dan verdreven zijn en of de uitdrijving/emigratie toen gebeurd is. Er waren al belangrijke joodse emigraties gebeurd  vóór het jaar 135, en er waren ook belangrijke migraties van andere groepen. De Feniciers zijn bijvoorbeeld ook gemigreerd tot Tunesie en Spanje. Het belang van de gebeurtenissen in 135 komt vooral doordat ze een belangrijke plaats innemen in het Heilig Boek.  Men maakt de fout door te konkluderen dat gebeurtenissen die in de bijbel belangrijk zijn, ook effektief historisch belangrijk waren (laat staan  echt plaatstgegrepen hebben). De legendes rond Jezus van Nazaret toont dit ook aan, Uit het nieuw testament zijn drie verschillende geboortedata af te leiden van Jezus, en eigenlijk is het zelfs niet zeker dat hij wel bestaan heeft.
Het is moeilijk om over de geschiedenis van de joden te spreken als één geschiedenis. De Perzische, Arabische, Koerdische, Sefardische, Noord-Afrikaanse en Oost Europese joden hebben elk hun geschiedenis. In Palestina bleef tussen de 2e tot eind  19e eeuw een kleine joodse bevolking aanwezig, zoals er rook Christenen overbleven na de Islamisering. Op een bepaald moment in de 19e eeuw was die Joodse aanwezigheid beperkt tot één familie. Het Jodendom was dus zeer beperkt aanwezig in Palestina. Er woonden wel veel joden in het midden oosten, maar zeker niet allemaal in Palestina. De grootste groep Joden woonde in Irak, een overblijfsel van de Babylonische ballingschap. Er zijn 2 versies van Talmoed (het Joods heilig boek): die van Bagdad en die van Palestina. De versie van Bagdad is de belangrijkste.
Tot het onstaan van het zionisme werden de joden niet aanzien als een volk, maar als een religieuze groep.  De Oosteuropese joden, bijvoorbeeld, hadden, buiten de religie, niets gemeen met de sefardische joden. Ze praatten anders, kleedden zich anders, aten anders… Ze hadden evenveel met elkaar gemeen als een christen in Antwerpen met een christen in Nazaret.
De nationalistische gedachte van de joden als volk is met het Zionisme in de 19e eeuw onstaan, net zoals alle andere nationalismen. Dat Zionisme was zeer sterk Oost-Europees gericht. Pas na de verdrijving van de palestijnen uit Palestina,  omdat het land moest herbevolkt worden met en een gebrek aan werkkrachten  zat, is Israel  arabische, perzische, koerdische en  sefardische joden beginnen importeren. Het Zionisme onstond met de golf van andere Europse nationalismen maar daarbij kwam ook nog de jodenvervolging die al eeuwen duurde en in Tsaristisch Rusland zeer hevig was. Maar de jodenvervolging in Europa begon ongeveer met de eerste kruistocht toen de kruisvaarders, amper vertrokken, de joden in de Rijnvallei uitmoordden. De joden zijn uit het Hertigdom Brabant verbannen in de 14e eeuw, 100 jaar voordat ze uit Andaloesie verbannen zijn. We hebben een traditie van geweld tegen alles wat andersdenkend is en de joden waren altijd een interne vijand. Het tsaristisch Rusland van de 19e eeuw zocht een zondebok voor al wat misging en de joden waren een gemakkelijk slachtoffer.
Zoals het Latijn in het christendom  werd het Hebreeuws bijna alleen gebruikt voor de religie, behalve in Andaloesie waar Hebreeuws gedurende een bepaalde periode gebruikt werd voor poezie.  Er zijn nog altijd orthodoxe joden die weigeren het Hebreeuws als gebruikstaal te spreken. Het eerste modern-hebreeuws woordenboek verscheen aan het begin van de 20e eeuw. Toen uit het dood Hebreeuws  een moderne gebruikstaal moest opgebouwd worden ging men in veel gevallen gaan kijken hoe men het in het Arabisch deed.

DEEL 2: 19e eeuw- 1918


Teodor herzl, de vader van het Zionisme, was verontwaardigd over het antisemitisch process tegen Dreyfus en meende dat als dergelijke mistoestanden konden bestaan in Frankrijk, de meest ontwikkelde staat van Europa; het antisemitisme wel altijd zou blijven bestaan. Dus hebben we een Joodse staat nodig, vond hij, waar alleen Joden zijn. Die analyse was al verkeerd, want de samenleving in Frankrijk was verdeeld over Deyfus en zeker niet helemaal anti-Joods. De helft van het parlement stond achter de joodse Dreyfus.
Oorspronkelijk waren de Zionisten niet kieskeurig wat betrof de mogelijke lokatie van het Joods thuisland. Oeganda en Argentinie stonden ook op de lijst, maar onder invloed van de religie en door de steun van de Britten werd het uiteindelijk Palestina.  Tot aan de 2e wereldoorlog was een minderheid van de Europese Joden zionist en waren er geen Zionistische Arabische Joden. De Holocaust heeft een sterke impuls gegeven aan het Zionisme.
De kolonistie begon in 1897. 100 jaar geleden,in 1908, was Palestina een deel van het Ottomaans rijk. De palestijnen waren vertegenwoordigd in het Ottomanas parlement.  Het land bestond uit  2-3 % Joden en voor de rest uit Arabieren (Palestijnen), onder de palestijnen ook 15% christenen. De Arabische nationalisten waren in veel gevallen van christelijke afkomst omdat ze de gemeenschappelijke taal en kultuur belangrijker vonden dan de gemeenschappelijke religie (Islam).
Als men over Palestina (Israel) spreekt heeft men het soms over “palestijnen” en soms over “arabieren” maar de arabieren in Palestina (waaronder Israel)  zijn wel degelijk bijna allemaal palestijnen.
Er wordt gezegd dat joodse groeperingen grond kochten in Palestina en zo op een legale manier het land verwierven. In werkelijkheid kochten de Zionistische groepen in het totaal nog geen 7% van wat nu Israel is. Bovendien kochten ze die van (Turkse) groot grondbezitters die niet in Palestina woonden. 93% van de grond in Israel wordt nu voorbehouden voor Joden, daarvan werd dus nog geen 7% aangekocht en 85% door militair geweld veroverd.
Ook de mythe dat Israel het land ontwikkeld heeft en “de woestijn heeft doen bloeien” klopt niet. De bebouwde oppervlakte in het zuidelijk distrikt (de Negev woestijn) slonk na de vernietiging van Palestina en bereikte het vroeger niveau maar terug 10 jaar later. De  Europese immigranten brachten wel een aantal modernisering mee (landbouwmachines) maar er was wel degelijk een belangrijke economische aktiviteit. De bekende Jaffa appelsiensen (genoemd naar de stad), bijvoorbeeld, bestonden al voordat Israel die kultuur konfiskeerde. Ze schopten de telers eruit maar behielden wel de merknaam.

Met het einde van de eerste wereldoorlog verdween ook het Ottomans rijk en verdeelden de Fransen en de Britten het Midden-Oosten onder elkaar door middel van de Sykes-Picot akkoorden. Sirie en Libanon gingen naar de Fransen, Irak naar de Britten. Palestina vonden ze alletwee wel interessant. Belgie was op een bepaald moment zelfs kandidaat om Palestina als mandaatgebied te krijgen, maar toen bezetten de Britten gewoon het land en kregen ze het in handen. Een paar jaar later gaf de Volkenbond Palestina officieel aan Groot Brittanie als mandaatgebied.  Een paar jaar daarvoor had Lord  Balfour al in de Balfour declaratie al gezegd dat ze de oprichting van een Joodse staat zouden steunen. Lord Balfour was zelf een anti-semiet en wilde de toestroom van arme OostEuropese Joden afremmen door ze naar Palestina af te leiden. Ook wilden de Britten de kontrole over het Suez kanaal, en daarvoor was de aanwezigheid van Europese migranten wel nuttig. Verder  wilden de Britten een pijplijn van Irak naar Haifa aanleggen, een korter trajekt dan via het Suez-kanaal.

DEEL 3: 1919-1948

De Zionistische filosofie stond alleen joodse arbeid toe in joodse bedrijven of op joodse grond die ze gekocht hadden van buitenlandse eigenaars. Dus moesten ganse dorpen verdwijnen en de Palestijnen weigerden. De eerste terroristische groepering in Palestina/ Israel was Bar Giora,  een Zionistische militie die de palestijnse pachtboeren verdreef van de gronden die de Zionistische organisaties gekocht hadden. Dat gebeurde vooral vóórdat de Britten de macht overnamen na WOI. Tijdens de Britse periode hielpen de Britten zelf mee aan de verdrijving van palestijnen. Het eerste geweld langs palestijnse kant kwam niet van milities maar tijdens massaprotesten tegen de kolonisatie vanaf de jaren  20 en vooral in de periode ’36-39 tijdens de eerste palestijnse revolutie. Die palestijnse revolutie begon met een staking van zes maanden liep uit op een guerilla waarbij het grootste deel van Palestina veroverd werd door de palestijnen. Toen zijn de Britten tussengekomen. Zelf; maar ze hebben ook de Zionistische milities ingeschakeld tegen de guerilla. Daar hebben latere Israelische ministers hun sporen verdiend (Moshe Dayan, Yigal Allon) .
Het Zionisme is van oorsprong niet religieus en had zelfs een socialistische inslag. Dit is te verklaren door het anti-semitisme van die tijd. Ook de socialisten vonden de joden eigenlijk rare volgels (ze waren “rijk of artiest”) die geen gewone ambacht uitoefenden. Dit stemde niet overeen met de werkelijkheid maar leidde er wel toe dat de socialisten het Zionisme steunden omdat het ertoe zou leiden dat de Joden een “normaal” volk zou worden.
Behalve de Zionistische kolonisatie is er een korte tijd ook een meer traditionele kolonisatie geweest, door de Rotschild familie. Die gebruikte wel niet-joodse arbeidskrachten, waartegen de Zionistische  vakbond trouwens in aktie kwam. Dit alles illustreert het racisme van het Zionisme dat een raszuivere joodse staat wil, waarin het aantal bewoners van een ander ras daarom beneden 20% moet worden gehouden.
Ondanks, of juist dankzij, het anti-semitisme werden de Zionistische kolonisatoren door de Britse overheid aktief gesteund. Niet alleen door middel van de Balfour verklaring, maar de inwijkelingen mochten ook direct hun eigen zuiver joods intern bestuur, de “Jewish Agency”, oprichten. Op dat moment was de overgrote meerderheid van de bevolking nog Palestijns. Die pro-Zionistische houding van de Britten is enigzins veranderd na de Palestijnse revolte van ’36-’39. Toen begonnen de Britten te beseffen dat ook rekening moest gehouden worden met de “inboorlingen” en werden immigratiequota opgesteld. Tengevolge daarvan ging en klein deel van de zionisten zich anti-Brits gaan opstellen. De slogan van Ben Gurion was “met de Britten als het kan en zonder de Britten als het moet” maar de sterke voorkeur van de meerderheid van de Zionistische kolonisatoren (Ben Gurion e.a.) was toch om met de Britten verder samen te werken.  Het waren alleen fascistische Zionistische groepen zoals Irgun en de Lehi groep/Sterrn bende die zich echt anti-Britse opstelden. Die kleine minderhed was wel belangrijk want heeft een aantal latere leiders van Israel opgeleverd, zoals permier Shamir en vredes-nobelpijswinnaar Menachim Begin, en ook de vader van premier Natanyahu.  Uit die extremistische stroming onstonden Lukud en Kadima (partij van Sharon, nvdr).
In de originele versie van Kuifje en het Zwarte Goud van vóór WOII wordt Kuifje gekidnapt door de Irgun en afgevoerd naar een stad die gelijkt op Tel-Aviv. In de latere,opgekuiste, versies werd de taal aangepast en de terroristen zelf worden arabieren in plaats van Zionisten. Vóór de oorlog waren de Zionisten een kleine minderheid, na de oorlog waren ze de overwinnaars en dus werd het Kuifje-verhaal aangepast aan de overwinnaars, iets dat typisch is voor geschiedschrijving.
Na het neerslaan van de opstand in 1939  zaten de palestijnen zonder leiderschap. Toen hebben de Zionisten zich kalm gehouden maar zijn wel verder gegaan met de uitbouw van hun eigen leger. De militie werd Hagana hernoemd en zou later het Israelisch leger worden.
In 1947 was dus nog altijd geen 7% van de grond aangekocht was. De grote slag kwam in 1947/48, toen tweederden van Palestina militair veroverd werden. In november 1947 stemde de Verenigde Naties het plan goed om Palestina in drieen te delen. 55% voor de kolonisten, 45% voor de Palestijnen en Jerusalem onder internationaal toezicht. De drie gebieden moesten een economische eenheid vormen, een federale staat als het ware.
De palestijnen verwachtten een eerlijker regeling en kwamen in opstand. Palestina was een mandaatgebied. Dat betekent dat de Britse mandaathouders de palestijnen moesten voorbereiden op hun onafhankelijkheid. Bovendien vonden ze het onrechtvaardig dat zij die slechts 6.7% van het gebied in handen en een minderheid van de bevolking uitmakten het grootste en beste gedeelte van het land kreeg. Na de kreatie van Israel (en uitdrijving van de Palestijnen, nvdr), was volgens de officiele statistieken een kleine joodse meerderheid. Maar zelfs dat klopte niet want men was vergeten de Arabische bedoeinen meet te tellen.
Na het goedkeuren van de opdeling van Palstina door de VN in November ’47 braken onlusten uit, waarna de kolonisatoren “Plan D” in werking lieten treden. Plan D was één van de plannen die de Zionisten sedert de jaren ’30 opgesteld hadden om Palestijnse dorpen te benaderen en de inwoners te verdrijven.  De uitdrijving van de bewoners was gepland en werd altijd onkend door de Israelies. In totaal werden 6 steden en 418 tot 500 dorpen vernield of etnisch gezuiverd. Het exact getal varieert naargelang men al dan niet rekening houdt met de dorpen die bestonden maar niet erkend waren door de Britse administratie.
In 6 dorpen hebben de Zionistische/Israelische milities massaal burgers willekeurig afgeslacht, met als doel terreur te zaaien en de mensen te doen vertrekken. Deir Yassin is het bekendste omdat er direct een rapport over geschreven is door een vertegenwoordiger van het rode kruis (Jacques de Renier).  Na de moordpartij  heeft men ook gevangenen genomen en hen demostratief mee rondgetoerd door andere dorpen. Menachim Begin was politiek verantwoordelijk voor de Deir Yassin slachting. (Zoals eerder gezegd was Begin in de jaren ’30 lid van de fascistische Irgun militie nvdr). Uit Irgun is de politieke partij Herut onstaan na ’48 en daaruit is na verdere fusies de Likud-partij onstaan.
Het is echter de minder extremistische Arbeiderspartij die de kolonisatie georganiseerd heeft en Israel gemaakt heeft. Zij had schrik van de rechterzijde en daarom vervolgden ze de meest extremistische Zionisten. Die extremisten gingen ook in de illegaliteit  omdat ze vervolgd werden door de Britten nadat ze een aantal Britse officieren vermoord hadden en het King David-hotel met het Brits hoofdkwartier hadden opgeblazen. Toch werden Begin’s zonden blijkbaar later vergeven.
Ook de andere vredes- nobelprijswinnaar, Yitzchak Rabin, heeft een reeks dorpen door middel van moordpartijen ethnisch gezuiverd. Van hem is dat minder bekend omdat hij bij de Arbeidersparij was. Veel van de vuile verhalen van 1948 kwamen pas jaren later naar boven op het moment dat de Arbeiderspartij zijn macht begon te verliezen. Om toch aan de macht te blijven bracht de Arbeiderspartij de vuile was van Likud uit.
Shimon Peres is altijd een politiek figuur geweest.
Ben Gurion gaf opdracht om de (Oost)Europese namen om te zetten naar een Hebreeuwse namen. Dat maakte het de band van de nieuwkomers met de bijbelse volkeren meer geloofwaardig. Gurion was ook militair leider en was verantwoordelijk voor de Hagana.
Golda Meir zat meer in de diplomatie. Haar vroegere naam is Myerson (haar echte naam was Golda Mabovitch nvdr). Zij was de dochter van naar de VSA geemigreerde Oost-Europeanen. Het valt op dat de Israelische ministers altijd zeer goed Amerikaans praten.
Benjamin Netanyahu groeide op in Amerika. Zijn vader was extreem rechts en lid van een Zionistische fascistoide terreurgroep die uit ontevredenheid (met de “slappe houding”) naar de VSA emigreerde. Hij sympatiseerde met Mussolini en zijn zoon keerde later terug naar Palestina en werd premier van Israel.
Tegen mei 1948 waren de Palestijnen geen politieke of militaire faktor van betekenis meer. Die etnische zuivering in 4 maanden was te danken aan goede voorbereiding en aan het feit dat de kracht van de Palestijnen al in 1939 gebroken was.
Op 15 mei roept het Joods Agentschap de staat Israel uit. En de dag erna vallen de Arabische legers Israel binnen. Het verhaal dat die strijd zou gaan over een Israelische David tegen en Arabische Goliath klopt niet. Elk van die Arabische legers had maar 2000-3000 soldaten. Egypte werd nog altijd gekontroleerd door de Britten en stuurde dus geen soldaten het veld in tegen Israel. Sirie en Libanon waren juist onafhankelijk en stuurden dus 2000-3000 soldaten. De Jordaanse koning had een akkoord afgesloten met de Zionisten dat hij de Westelijke Jordaanoever en oost-Jerusalem zou krijgen. Bovendien stond het Jordaans leger onder het bevel van een Brit. De Israelies waren 4 keer sterker dan de Arabische  legers samen.  Bovendien hadden ze, in tegenstelling tot de Arabieren, pantsers en een luchtmacht. Israel was dus de Goliath en de Arabieren de David. (mar in tegenstelling tot de legende won Goliath deze keer wel, nvrd). Het Arabisch overwicht is één van de mythen van de Israelische propaganda. Andere waren de stelling dat het palestijns volk niet bestaat (ooit geopperd door Golda Meir) of, zoals eerder vermeld, dat Israel de woestijn liet bloeien.

Deel 4: 1948,de Palestijnse vluchtelingen en het recht op terugkeer

In het VN verdeelplan waren grote stukken land van wat uiteindelijk door Israel veroverd is niet voorzien als gebied voor de kolonisten. Het grootste stuk van Gallilea en een groot deel van de Negev waren niet voor de nieuwkomers bedoeld. Jordanie had een territoriaal oogje op de Westelijke Jordaanoever maar de inval doorSirie en Libanon was niet bedoeld om een stuk van Palestina in te palmen, maar omdat ze niet akkoord waren met de opdeling van Palestina. Ook Egypte wilde Gaza eigenlijk niet. Tot de verovering door Israel in 1967 beschouwde Egypte Gaza als een stuk van Palestina. Tot 1967 is er een Palestijnse regering in ballingschap blijven bestaan. De Westelijke Jordaanoever, daarentegen, werd wel een stuk van Jordanie na de oorlog van 1948.

Het Palestijns leiderschap in Gaza tot 1967 had echter niet zoveel te betekenen. Het was een overblijfsel van een overlegorgaan dat door de Britten was gekreeerd. Er is geen verband tussen de Palestijnse regering in Gaza destijds en de latere Palestijnse (PLO leiders. De PLO is destijds opgericht door de Arabische Liga om de rol over te nemen van de (nog niet gekreeerde) Palestijnse staat, en was in eerste instantie een kreatie van de Arabische regimes (vooral Saoedie-Arabie en Egypte). Vanaf de jaren ’50 ontstonden er Palestijnse verzetsbewegingen die na de oorlog van ’67 zo machtig werden dat ze de PLO overnamen, vooral Fatah van Arfat. Daardoor veranderde de PLO van karakter. In plaats van een kreatie te zijn van de Arabische regimes werd het een soort overkoepelend orgaan van alle Palestijnse organisaties. Niet alleen politieke organisaties zoals Fatah en het Volksfront, maar ook beroepsverenigingen (bijvoorbeeld van dokters en van ingenieurs), vrouwenverenigingen enz…. De PLO was overgenomen door zij die waren blijven vechten tegen Israel na de oorlog van 1967. De PLO had nog altijd de steun van de Arabische regimes, maar ook van de niet-Westerse machten (de Soviet Unie en China) en werd ernstig genomen.

Er is een resolutie van de VN(Resolutie 194,nvdr) die zegt dat de Palestijnse vluchtelingen recht hebben op terugkeer of op een eerlijke kompensatie voor het verlies van hun bezittingen (huis, grond, banktegoeden). Vanuit de VN is dan de UNRWA opgericht die zich met de Palestijnse vluchtelingen bezighoudt en zorgt voor onderwijs en basisgezondheidszorg in de vluchtelingenkampen. Die organisatie was en is zeer nuttig want de behoeften in de kampen zijn er nog altijd.

Ondertussen blijven de vredeskonferenties zich opvolgen. Ze hebben allemaal tot niets geleid en waren eigenlijk overbodig, om het cru te stellen. De lont zou uit het kruitvat gaan moestIsrael zich uit de bezette gebieden( de Westelijke Jordaanoever) terugtrekken en zijn kolonies ontmantelen. Dat is ook hetgeen dat Israel zou moeten doen volgens het internationaal recht en de VN resoluties. Die zeggen dat je geen grondgebied mag veroveren door geweld en geen demografische veranderingen mag aanbrengen nadat je een gebied bezet hebt. Israel zegt dat ze dat niet doet omdat ze zichzelf moet verdedigen tegen het terrorisme van Hamas. Maar ze weigerde dit al vóór Hamas bestond. Al die konferenties dienen er eigenlijk voor om Israel die internationale regels niet te moeten doen toepassen en toegevingen te kunnen doen op gebied vangrond enkolonies. Die topkonferenties zouden niet nodig zijn moesten de VN resoluties en het internationaal recht toegepast worden en Israel zich achter zijn grenzen van ’67 zou terugtrekken en zijn kolonies zou ontmantelen. Zo zou er direkt een Plaestijnse staat kunnen onstaan, wat men zegt te willen bereiken op die konferenties.Maar dat wil men eigenlijk niet, men wil een aantalfaits acccomplis doen accepteren door de Palestijnen. Maar dat doen ze niet en als ze het wel doen dan leidt het nergens toe; zoals na de akkoorden van Oslo die er toe leidden dat de morele autoriteit van Arafat wegviel. Daardoor krijg je dat fundamentalitsche groepen zoals Hamas, die vroeger weinig aanhang hadden, die wel op hun rechten blijven staanaan aanhang winnen. De meeste Palestijnenen vinden ook dat de konferenties tot niets geleid hebben, dat ze alleen een postzegel en een presidentbekomen hebben.Men was bang dat dit ook op de Westelijke Jordaanoever zou gebeuren, zelfs de Christelijke Palestijnen begonnen op Hamas te stemmen.

Men diaboliseert dus Hamas en zegt dan dat er geen gesprekspartner is. Dat is eigenlijk altijd de strategie geweest. In de jaren ’50 en ’60 zei men dat de Palestijnen niet bestonden, dus was er is geen gesprekspartner nodig. Daarna weigerde Israel om met Arafat te praten omdat hij volgens Israel een terrorist was. Daarna zijn ze toch met hem beginnen spreken omdat hij bereid was tot toegevingen. Daarna kwamen er anderen die die toegevingen niet wilden doen, en die worden dan weer als terrorist afgeschilderd. Dat is een patroon dat zich al 50 jaar herhoudt.

Er wordt gezegd dat de Palestijnen beter het verleden zouden vergeten en verder gaan in plaats van zich aan een droom uit het verleden vast te klampen en dat ze beter zouden behandeld worden door Israel moesten ze stoppen met terrorisme.

Het probleem is dat het geen oude koeien zijn en dat de problemen nog altijd voortduren.Ook als er geen terrorisme gepleegd wordt, worden de Palestijnen slecht behandeld.

Een konkreet voorbeeld: 20% van de 1.3 milhoen Palestijnen die in Israel leven zijn destijds ook gevlucht of werden verdreven. Daardoor zijn ze, net zoals de andere vluchtelingen, ook hun grond kwijt, wat tot kafkaiaanse toestanden leidt.

Nu ageren zij, binnen Israel, omde grond waar nog niets op gebouwd iste kunnen terugkrijgen. Dat mag echter niet, want als de Palestijnseeigenaars hun rechten opeisen en de grond willen gebruiken mogen ze dat niet want ze zijn “afwezig”. Als het op de verkoop van hun grond aankomt zijn ze blijkbaar wel “aanwezig”, want ze hebben wel het recht om hun grond te verkopen maar niet om er iets mee te doen. Die “wet op de eigendom van de afwezigen” heeft Israel gemaakt om de eigendommen van de vluchtelingen in te pikken nadat ze ze verdreven hadden.

Dat intern “recht op terugkeer”, kan op geen enkele manier een bedreiging voor Israel betekenen want die mensen zijn er al. Het zou niet leiden tot een toestroom van extra niet-joden.Maar toch wil men hen hun land dat al 60 jar niet gebruikt wordt niet teruggeven.

Het probleem met Israel is dat het nog dagelijks zijn kolonies uitbreidt. Men zou praten over oude koeien moest er niet meer verder gekoloniseerd worden, maar het gaat nog altijd door. Een deel van zij die raketten afschieten op het Israelisch grensdorp Sederoth is uit het dorp afkomstig. De oospronkelijk naam van Sederoth is Nash. Idem voor Ashkelon en Ashdod.Moesten de Palestijnen hun rechten krijgen, dan zou je spons over de geschiedenis kunnen vegen en met een nieuwe lei beginnen. Maar er is geen nieuwe lei. Er wordt altijd verder geschreven op de oude lei, men koloniseert nog altijd verder. Dát is het problem. De eis van de palestijnen is gewoon dat ze op dezelfde manier zouden behandeld worden als de joden die er zijn: als de joden mogen terugkeren, zouden de palestijnen ook moeten kunnen terugkeren. De Belgische joden krijgen hun identiteitspapieren voor Israel tegenwoordig al op de luchthaven; maar de palestijnen mogen niet terugkeren. Ofwel recht op terugkeer voor iedereen, ofwel voor niemand.

Het joods recht op terugkeer is één van de basiswetten van Israel. Dat geldt voor mensen die een band met israel/Palestina zouden hebben van 2000-3000 jaar geleden, terwijl dat recht niet geldt voor de mensen die er 60 jaar geleden zijn gevlucht of verdreven.

Iets gelijkaardigs met de grond: 93% wordt voorbehouden voor het “joods volk”. De 20% palestijnse staatsburgers heeft wel stemrecht maar heeft geen toegang tot 93% van het land waarvan ze burger zijn. Zij mogen bijvoorbeeld geen appartement kopen in Tel-Aviv, want Tel-Aviv is voorbehouden voor Joden.

De Israelische palestijnen zijn Isrealische staatsburgers. 60% van depalestijnen in de Westelijke Jordaanoever hebben het Jordaans staatsburgerschap, aangezien dat gebied tot 1967 bij Jordanie was ingelijfd. De meeste later gekomen vluchtelingen zijn echter staatloos. Ookde bewoners in Gaza zijn meestal staatloos, wat voor nogal wat problemen zorgt. Zij moeten bijvoorbeeld reizen met laissez-passers, wat veel douaniers zelfs niet kennen.

Deel 5: Belgische politieke steun aan Israel, Van Quickenborne

Nvdr: op 8 mei verscheen in de Morgen een opiniestukLucas Catherine naar aanleiding van 60 jaar Israel.

Er kwam positieve en negatieve reaktie. De negatieve reakties waren echter niet inhoudelijk. Er kwam een reaktie van het blad Joods-Actueel in de vorm van een ode aan Israel die Marc Eyskens voor hen geschreven had. Dat werd dan als repliek gepubliceerd, maar ging niet in op de argumenten die in mijn opiniestuk werden gebracht. Niemand zegt “de feiten kloppen niet” of “dit is onjuist”, maar wel “dat stuk is tegen Israel en als je tegen Israel bent, dan ben je een anti-semiet”. Dat is geen discussie, dat is insinueren dat iemand iets is dat hij niet is.

De steun van de (Belgische) politici aan Israel is en kwestie van zakenbelangen én ideologie. Dat speelde vroeger sterk bij de socialisten die in de jaren dertig de kolonisatie van Palestina en de kibboetsim zagen als een alternatief voor het socialisme in de Soviet Unie, vergetende dat de kibboetsim altijd maar een klein deel geweest zijn van de kolonisatie. Bovendien zijn driekwart van de kibboetsim opgericht op verwoeste Palestijnse dorpen. Die sympathie heeft zeer lang meegespeeld. Histadrut, de Israelische vakbond (ook tot voor kort de grootste werkgever van Israel), zat bijvoorbeeld in hetzelfde gebouw als de studiedienst van de socialistische partij.

De liberalen zijn nog altijd sterk pro-Israel. Louis Michel is de man van de equi-distance, dat is de stelling dat er twee gelijke partijen zijn, niet een bezetter en mensen die bezet worden. Dit is een betere houding dan vroeger, maar nog altijd geen korrekte.

Het geval Van Quickenborne is een mooi verhaal. Hij en ikzelf waren betrokken bij het proces tegen Ariel Sharon (wegens medeplichtigheid aan de moordpartijen in Shabra en Shatilla, nvdr).Ik kende hem toen goed. Dat was de tijd dat hij naar Sheik Yassin trok (de geestelijke leider van Hamas, nvdr). Toen hij naar de liberalen ging is hij onderworpen geweest aan een soort kruisverhoor en heeft hij zelfs de namen genoemd van de aanwezigen op die bijeenkomst. Men heeft hem toen gezegd dat hij nooit nog iets mocht zeggen over de Palestijnse kwestie, en dat heeft hij dan ook nooit meer gedaan. Het is alsof hij nooit naar het Midden-Oosten geweest is. Van Quickenborne is en karriereman en tafelspringer.

Binnen de liberalen is de pro-israel lobby dus belangrijk, zo is er bijvoorbeeld Claude Marinower in Antwerpen. Die joodse faktor moet echter niet overroepen worden want de joden in Antwerpen zijn ook geen zeer grote groep, bovendien stemmen veel van hen socialistisch. Er is ook een idiologiche achtergrond: Likud in Israel een samensmelting van Herut, onstaan uit de fascistische militie van Begin, en de liberale partij. Het heeft veel te maken met netwerken en oude gewoontes.

Europa heeft niet veel te betekenen in het midden oosten, het zijn de Amerikanen die iets kunnen veranderen, maar dat zal niet gebeuren, ook niet met Barak Obama. Nu duidelijk wordt dat hij het zal halen van Hillary Clinton, heeft hij gezegd dat hij vollediga achter Israel staat. Hij wil geen stemmen verliezen. Met Jimmy Carter hebben we gezien dat Amerikanse presidenten beter zijn na dan tijdens hun presidentschap. De toestand voor Palestijnen ziet er bijgevolg nogal hopeloos uit.

Nvdr: om af tesluiten hebben we het nog met Luca Catherine over zijn boeken:

-“Palestina. De laatste kolonie? ” gaat nog meer in detail uitvoerig in op de hier besproken problematiek

– zijn meest recent boek: “van Morendoders tot Botsende Beschavingen”: een geschiedenis van islamofobie in de Nederlanden

– Over enkele maanden (november 2008 of april 2009) komt een een boek uit over de het laatste half miljoen moslims in Andaloesie, die in 1610 verdreven werden, en niet in 1492 zoals meestal gedacht. Met een overzicht van alle hoofdoekverboden destijds.

1 Comment on “60 Jaar Israel”

  1. #1 sjun
    on Aug 23rd, 2008 at 8:35 pm

    Palestijnse samenleving in 1948? Die mensen heten pas sinds 1967 palestijnen?

Leave a Comment