Industrie zet Europees CO2 beleid naar haar hand

Europa voerde in 2005 een emissiehandelssysteem in voor broeikasgassen. Daarbij wordt een beperkt aantal emissierechten uitgegeven voor alle industriele bedrijven samen. De individuele bedrijven krijgen elk jaar een aantal van die emissierechten toebedeeld uit die pot en moeten extra emissierechten bijkopen als ze meer zouden uitgestoten hebben in dat jaar dan wat ze gekregen hebben. Die ontbrekende emissierechten kopen ze dan van bedrijven met een overschot.

 Na 2013 worden een aantal belangrijke wijzigingen van kracht. In principe gaat het om een verstrenging maar blijkbaar heeft de industrie kunnen bekomen dat de pil minder moeilijk te slikken is. 
Han Dirk Hekking, Europa -correspondent van Het Financieele Dagblad geeft duiding bij het lobbywerk door de industrie voor een zachte aanpak .
Europa heeft zich geengageerd om haar CO2 uitstoot met 20% te verminderen ten opzichte van 1990, maar overweegt om dat engagement naar 30% op te trekken. Volgens Han Dirk Hekking valt het echter te betwijfelen dat Europa effectief die stap zet.

---

Het plan was in eerste instantie om na 2012 emissierechten niet langer gratis uit te delen. Voor iedere ton CO2 die een bedrijf uit zou stoten vanaf 2013 zou moeten betaald worden.
Sectoren die veel CO2 uitstoten en terzelfdertijd moeten concurreren tegen niet-Europese bedrijven hebben daardoor echter een competitief nadeel. Als gevolg daarvan zouden bedrijven, en dus ook de CO2 uitstoot, zich echter kunnen delocaliseren buiten Europa met als eindresultaat dat de uistoot niet verminderd maar verplaatst, terwijl de  industriele activiteit en werkgelegenheid in Europa afnemen. Dit is het zogenaamde “carbon-leakage“- fenomeen, het verplaatsen of “lekken” van CO2 uistoot tot buiten Europa.

Om “carbon leakage” te vermijden werd door Europa beslist om een aantal  industriele sectoren (lijst HIER) ook na 2012 nog gratis uitstootrechten toe te kennen (link website EU Commissie). Blijkbaar is die lijst, na lobbywerk door de industrie nogal lang uitgevallen en staan een aantal sectoren erop waarvan het twijfelachtig is of ze die bescherming wel verdienen.

Daarna stelt zich de vraag hoeveel emissierechten de bedrijven, van de sectoren op de lijst, zouden moeten krijgen. In principe werd beslist om een hoeveelheid rechten uit te delen die overeenstemt met een energie-efficiente productie-eenheid in die sector. Een bedrijf dat minder efficient is moet dan nog altijd rechten bijkopen terwijl een zeer energie-efficient bedrijf dat niet moet doen . De vraag stelt zich dan op welk niveau die norm (oftewel “benchmark”) vastgelegd wordt. Dit had een zuiver technische zaak moeten geweest zijn, maar blijkbaar heeft ook hier lobbywerk  een rol gespeeld waardoor de lat (in bijvoorbeeld staal en cement-industrie) lager gelegd werden dan ze had moeten liggen. (link: EU website HIER, berichtgeving Bloomberg–Euroactiv)

Het gevolg is dat meer gratis uitstootrechten uitgedeeld zullen worden dan oorspronkelijk voorzien, waardoor de overheden van de lidstaten minder inkomsten overhouden uit de verkoop van de uitstootrechten. Bijgevolg blijft er ook minder geld over voor groene investeringen. (MInstens 50% van de inkomsten uit de verkoop can CO2 uistootrechten moet gebruikt worden voor groene investeringen.)

Europa heeft er zich in het verleden al toe verbonden haar uitstoot van broeikasgassen tegen 2020 met 20% te verminderen ten opzichte van 1990. Door de economische crisis is de uitstoot vanzelf al een stuk gezakt. Uit een studie is gebleken dat het mogelijk is de uitstoot met 30% verminderen tegen een veel lagere kost dan eerder geschat (zie onze bijdrage van 29 mei 2010).
Volgens Han Dirk Hekking ziet het er echter niet naar uit dat dit politiek haalbaar is en hij vermoedt dat Europa het bij de 20% zal houden.

Podcast: Play in new window | Download

Subscribe: Apple Podcasts | Android | RSS