Redactie Radio Centraal Rotating Header Image

Vergooide vrede: de Oslo-akkoorden (1993-2000)

Share

Ondertekeningsceremonie, Rabin/ Clinton: Arafat

Dat de overeenkomst die Hamas met Israël en de VSA twee weken geleden sloot niet zal leiden tot duurzame vrede kunnen we leren uit de Oslo-akkoorden van 30 jaar geleden. 

Het proces dat in stappen tot vrede en een Palestijnse staat moest leiden, draaide uit op een verdere kolonisering van de Palestijnse gebieden en de versterking van de fascistische stroming in Israël. 

“Het Oslo-proces ging niet over vrede maar was een proces van annexatie. “

We bellen met Ludo De Brabander van Vrede, die het proces  de afgelopen decennia gevolgd heeft: “Israël  had nooit de intentie om een Palestijnse staat toe te laten. Dat werd al duidelijk met het Allon plan voor de definitieve annexatie van de bezette gebieden, dat het opstelde onmiddellijk na de verovering in 1967. Het voorlopige eindpunt is de in Israëlisch bijna unaniem goedgekeurde resolutie, twee weken geleden, die oproept om de Westelijk Jordaanoever formeel te annexeren.

De Oslo-akkoorden kwamen er na de val van de Berlijnse muur en na de eerste intifada, een Palestijnse volksopstand tegen de bezetting. Met het eerste akkoord in 1993 erkende de PLO Israël en erkende de Israëlische regering de PLO als vertegenwoordiger van de Palestijnen. Israël zou zich verder terugtrekken uit Gaza en een deel van de Westelijke Jordaanoever, maar dat is niet gebeurd. In tegendeel, na de ondertekening schakelde de kolonisatie naar een hogere versnelling met een verdubbeling van het aantal illegale Israëlische immigranten in de zeven jaar na de ondertekening. 

Het tweede Oslo-akkoord, in 1995, maakte duidelijk dat het proces niet in een redelijke oplossing zou resulteren: toen werd de Westelijke Jordaanoever in stukjes verdeeld, waarbij Israël de volledige controle kreeg over een aaneengesloten gebied dat 61%  van de totale oppervlakte beslaat, terwijl de Palestijnse gebieden een verzameling werd van tientallen verspreide lappen grondgebied. Het plan was door Israël zelf ontwikkeld op maat van de kolonisten.  

Terwijl enerzijds de kolonisatie versnelde, kwam anderzijds het proces van gebiedsoverdracht naar de Palestijnse autoriteit niet van de grond.

Ludo De Brabander:Israël stond voortdurend op de rem en heeft  het proces ten einde gebracht met het zogenaamd ‘generous offer’ van Barak in 2000 , waarbij het voorstelde om 9% van de Westelijke Jordaanoever in te lijven tegen 1% grondgebied gelegen in Israël.”

Ondanks de Israëlische agenda van Oslo waren er ook Israëli’s gekant tegen de akkoorden. 

LDB: “Inderdaad. Dat was de tijd van Ariel Sharonerman (oorspronkelijk Scheinerman, nvdr), en in 1996 was (huidig premier) Netanyahoe (veranderd van Mileikowski, nvdr) ook al voor de eerste keer aan de macht. De Likoed-partij en de andere zionistische  extremisten waren tegen alles wat eventueel in Palestijnse autonomie zou kunnen uitmonden en daarom ook tegen de Oslo-akkoorden, al stond daarin niets over een Palestijnse staat.”  

Na het mislukken van het Oslo-proces en Israëlische provocaties startte de tweede intifada. Al na het eerste akkoord startte een reeks aanslagen door Hamasin Israël, ook op burgers.

LDB: “Het is niet onbelangrijk te vermelden dat de eerste grote terreuractie niet door Hamas uitgevoerd werd, maar door Baruch Goldstein, een zionistische kolonist uit de VSA die in februari 1994 in Hebron 29 mensen doodde. De eerste aanslag door Hamas volgde kort daarna. De verkiezingsoverwinning van Hamas in Gaza in 2006 was trouwens ook deels een gevolg van het falen van Oslo.

“De EU heeft Israël bedankt voor het Oslo-‘vredes’-proces met het afsluiten van het associatieverdrag dat nog altijd in voege is, ondanks de praktijken van Israël en het feit dat de Oslo-akkoorden ondertussen dood en begraven zijn.”

Het probleem met de Oslo-akkoorden was dat een aantal essentiële zaken eruit gehouden werden: het stoppen van de illegale immigratie, het recht op terugkeer voor de verdreven oorspronkelijke bevolking, en de status van Oost-Jerusalem. Ludo De Brabander: “Op geen enkel van die punten deed Israël enige toegeving

 

0 Comments on “Vergooide vrede: de Oslo-akkoorden (1993-2000)”

Leave a Comment