Graaiartsen verlaten massaal Universitaire Ziekenhuizen

“Topartsen verlaten massaal universitaire ziekenhuizen” kopten de kranten enkele weken terug. Doordat ze elders meer kunnen verdienen, inderdaad, en dan wordt gesuggereerd wordt dat universitaire hospitalen slecht betalen.

Na onze bevraging over de Orde der Geneesheren vragen we Dirk Van Duppen wat hij van deze braindrain denkt. Het probleem zit bij het loonverschil, maar de oplossing moet volgens hem niet gezocht worden in het duurder maken van de universitaire hospitalen. De universitaire hospitalen vormen niet het probleem, maar zijn juist de oplossing stelt hij.

“Een goede specialist mag 10-15.000€ per maand verdienen, maar dat moet geen 30-40.000€ zijn. Het is toch niet normaal dat een specialist in een perifeer ziekenhuis 4 keer meer verdient dan de premier van dit land.”
“Dáárover gaat het. En je moet dat veralgemenen, anders gaat het systeem naar de knoppen.”

“De essentie is dat in België de verloning van de artsen gekoppeld is aan het aantal prestaties. Artsen krijgen daardoor een vrijgeleide om langs de kassa te passeren door teveel voor te schrijven. Uit een studie van het Kenniscentrum Gezondheidszorg blijkt dat het vooral de dokters zijn die met machines werken die veel geld scheppen. Radiologen en klinische biologen springen eruit met jaarlonen van 450.000€. Er worden gewoon teveel onderzoeken gedaan in België. Het Kenniscentrum heeft ook aangetoond dat het aantal prestaties stijgt als er meer aanbod is, dus meer dokters en meer machines. De hospitalen zijn mee verantwoordelijk hiervoor, want doordat ze ondergefinancierd zijn laten ze hun dokters meer onderzoeken doen waarvan ze dan 40% van de aangerekende kosten kunnen houden.”

De andere verklaring van de excessieve lonen van bepaalde dokters is de “supplementitis” waaraan een aantal van hen lijden. Van Duppen: “gelukkig is er nu een wet die bepaalt dat op een gemeenschappelijke kamer geen supplementen mogen aangerekend worden, maar vooral de gynaecologen profiteren nog altijd van de suplementen op éénpersoonskamers. Maar ook in de privé praktijken en in de van langs om frekwentere daghospitalisatie kunnen suplementen aangerekend worden. In universitaire hospitalen mag dat niet maar sommige universitaire hospitalen laten een deel van het hospitaal gebruiken als privé kliniek, wat een echte schande is. In Gent is dit courante praktijk, in Antwerpen minder maar hier passen ze een truuk toe om een diagnose te laten gebeuren in het Universitair Hospitaal en de operatie in het dure AZ Monica.”

Maar  hoe zit het nu met die lonen van die de universitaire ziekenhuizen betalen?
Van Duppen:  “Professoren worden wel degelijk goed betaald. Ze hebben een basisloon van 8.000 tot 15.0000€ per maand, met extra vergoedingen voor wachtdiensten en extra prestaties. Een goede specialist mag 10-15.000€ per maand verdienen, maar dat moet geen 30-40.000€ zijn. Dáárover gaat het. En je moet dat veralgemenen, anders gaat het systeem naar de knoppen.”

“Het Hollands systeem vergoedt per pathologie/aandoening. Hier willen ze ook een systeem invoeren dat vergoedt per aandoening of per hospitalisatie  om een antwoord te geven aan het pervers prestatiesysteem. Maar dat systeem behoudt het principe waarbij het voorschrijfbeleid  gekoppeld wordt aan financiële verloning. In Duitsland heeft men al de perverse gevolgen gemerkt daarvan: ambulances met 80-plussers kregen hun patiënten niet gehospitaliseerd omdat die oudere patienten een hoger risico stellen op meerkost.”

Maar wat is dan wel de oplossing?
Dirk Van Duppen: “De ontkoppeling van prestatievolume en verloning, zoals hier in de universitaire hospitalen. Geef ze een vaste verloning. Dit systeem wordt in de Scandinavische landen overal toegepast en dat is het meest performante -en toegangkelijk systeem van Europa.”

Van Duppen wijst er ook op dat het  niet een soort natuurlijke marktwerking is die betere dokters naar het hoger loon drijft. Marktwerking en gezondheidszorg zijn intrinsiek tegengestelde begrippen. Niet alleen zijn de specialisten opgeleid op overheidskosten,  “ook bij de behandeling gaat het voor  80-90% over overheidsgeld. Een heupprothese, bijvoorbeeld,  kost 9.000€ en de patient betaalt daarboven, afhankelijk van de supplementen,  1.000 tot 2.000€. Aangezien het dus vooral de overheid is die betaald, is het logisch dat die ook mee stuurt.”

Podcast: Play in new window | Download

Subscribe: Apple Podcasts | Android | RSS